Op vrijdag 19 december vertrokken 16 kunstminnende Neos-leden uit Mol op culturele missie richting Het Kunstuur in Mechelen. Een traditie die we met liefde koesteren. Omdat Hasselt dit jaar even oversloeg, kozen we voor de stad van de Maneblussers. Mét trein. Mét goede moed. En vooral: mét de stille hoop op een rustige koffie bij aankomst.
Die koffie… die zou nog even op zich laten wachten.
De Belgische spoorwegen hadden namelijk beslist om onze culturele reis een licht avontuurlijk karakter te geven. Resultaat: een groep licht verbaasde maar goedgemutste Neos-leden, gestrand op perron 3 in Herentals. Was dit een grap, een verkeerde inschatting of gewoon de aansluiting gemist?
Na overleg, raadpleging van mobieltjes (want nee, Neos-leden zijn géén digibeten) en een portie gezond verstand, werd de reis hervat. En kijk: net op tijd arriveerden we bij Het Kunstuur in Mechelen. De koffie gemist, maar de kunst… die wachtte geduldig.
En wat een beloning kregen we daarvoor! Met beklijvende commentaren van bekende en minder bekende Vlamingen werden we ondergedompeld in het werk van grootmeesters als Rik Wouters, Alfred Stevens, Theo Van Rysselberghe en vele anderen. Geen droge uitleg, maar persoonlijke verhalen – soms ontroerend, soms verrassend – over wat een schilderij met iemand doet. Kunst die niet alleen bekeken, maar ook gevoeld werd.
De traditionele apotheose liet niet op zich wachten: de afsluitende commentaar van Jo Demeyere, dit keer in de historische Heilige Geestkapel, zorgde opnieuw voor dat typische Kunstuur-moment waarop het even stil wordt. Heel stil.
Daarna was het tijd voor een welverdiende en heerlijke lunch in restaurant Den Beer. Met volle borden, goede gesprekken en veel gelach waren de eerdere vervoersperikelen snel vergeten.
En zeg nu zelf: moet je voor echte kunstbeleving niet af en toe iets over hebben? Zelfs een perron in Herentals.